شب برفی ...

.... شوک این ماجرا نگذاشته بود ترس از تنهایی و تاریکی بهم چیره بشه ، یعنی چی شده ؟؟؟  چه اتفاقی افتاده ؟؟؟ ( تنها سوالی که یادمه از ذهنم می گذشت) وتنها جوابی که مدام تو خاطرم می چرخید  " اونا منو تنها گذاشتن و رفتن "  برای همیشه واین نتیجه به شدت غمگینم کرد درحالیکه بغضم گرفته بود پا برهنه روی برفا راه افتادم تا بالای زانوم باریده بود صدای خرت و خرت برفایی که زیرپام فشرده می شد  تو سکوت شب می پیچید به در حیاط رسیدم ودروبا زحمت باز کردم برفای بالای در ریخت روی سر وصورتم ، با ترس سرمو بیرون بردم هیچ اثری از هیچ کس نبود حتی رد پایی هم دیده نمی شد از چپ تا ته خیابون و از راست تا چهار راه فقط برف بود و برف ، سرمو بالا آوردم توی نور لامپ تیرچراغ برق فقط دونه های درشت برف بود که می پیچید و فرو می ریخت ، همه جا سفید بود ، زمین پر ازبرف وآسمون پر از برف ، آره اونا منو تنها گذاشتن و رفتن ! چرا ؟ من بچه بدی بودم ؟ آره حتما من بچه بدی بودم ! دیگه بغض امونم نداد و اشک از چشام سرازیر شد صدای گریه تو گوش و گلوی خودم می پیچید کوچه اما آروم و راحت هیچ اعتنایی بهم نمی کرد کم کم برف روی سر و بدنم رو سفید کرد پاهام بی حس شده بود اما صورتم از اشک گرم بود صدای گریه به لرز افتاده بود دیگه باور کردم که تنها موندم می خواستم برم و ازخونه دور بشم انگار دیگه ترس نداشتم اما نمی تونستم  پاهام اصلا تکون نمی خورد ، تسلیم شده بودم " این سزای بد بودنه " .....  { بچه بد رو تنها می زارن و می رن برای همیشه }  باورکردم ! ( این اولین باوری بود که تو زندگی چهارساله بهش رسیدم )  اما .... اما مگه من بد بودم ؟؟؟   "من بد هستم !؟ "  { ولی هیچ کس به من نگفته بود که بدم ؟! } پس چرا اینکارو کردن ؟ ( اینم اولین شکی بود که باهاش آشنا شدم ) صدای گریه توی کوچه با این خیالات توی ذهنم کنار اومده بود ناگهان یکی گفت :  پیمان ! .... تویی ؟