شب برفی

هنوز چهار سالم نشده بود هرروز از مادرسوال می کردم پس آجی کی بزرگ می شه باهم بازی کنیم ؟  

من عاشق  بازی بودم ولی اون هنوز یه سالش بود موهای جفتمونم طلایی بود و توی آفتاب می درخشید اما موهای دخترک لخت ونرم ، لب و دهن و دماقش ظریف و کوچولو بود ، چشای براق وکمی سبز و بی نهایت شیطون داشت مثل عروسک .............

شاید داشتم خواب می دیدم ، یادم نیست هرچی بود بیدار شدم اتاق خیلی ساکت بود صدای نفس کشیدن هیچ کس نمی اومد  برگشتم  توی تاریکی چیزی معلوم نبود ، از تیر چراغ برق کوچه نور ضعیفی از شیشه رد می شد و توی اتاق می تابید ، پا شدم  نشستم  رختخواب ها پهن بود اما هیچ کس توش نبود هراس گرفتم ! بلند شدم ، چشامو مالیدم باورم نمی شد ! واقعا هیچ کس نبود !  نه مامان  نه آقا و نه خواهر کوچولو ، از شدت ترس دستامو روی تشکها کشیدم ..... نه ! صدا زدم :  مامان ! .......... مامان ! ............... سکوت مطلق ...............

بطرف آشپزخونه رفتم ... به راهرو .... و ..... همونطور که با ترس و نگرانی خونه رو می گشتم صدا می زدم :  مامان !   .........آقا ! .......... اما فقط صدای خودم تو سکوت برمی گشت و لحظه به لحظه ترسم بیشتر و بیشتر می شد نوک انگشتام به زور تا کلید برق می رسید اما اصلا به ذهنم نرسیده بود لامپ روشن کنم . درو به سختی باز کردم .... هجوم سرما امانم نداد  چقدر برف توی حیاط نشسته بود ، روی دیوارا ، شیر آب ، دوچرخه و ....... انگار از آسمون نقره می بارید دونه های درشت برف ازون بالا رقص کنان به آرومی پایین می اومدن  و روی همدیگه آروم می گرفتن .  

( ادامه دارد )