چشمک

زمان صفر ، شاید ذهنیتی بیش نباشد اما قطعن یک فرصت است و آغاز سال جدید در لحظه تحویل مثل وارونه کردن ساعت شنی و شروع ریزش ماسه هاست ،  دریک آن همه چیز به پایان میرسد و دمی دیگر شمارش لحظه ها از نو شروع می شود ، آخرین چرخش کره زمین (وضعی و درواپسین لحظه انتقالی) با کمترین سرعت و آرام و آرام تر شدن آن تا ایست کامل ، یک مکث کوچک و آغاز دوباره حرکت با همان آرامی ، در آن لحظه که براساس میزان درک زمان در موجودات گوناگون ، متفاوت است همه چیز ازکار می افتد و تمام صداها آرام می گیرد ................ سکوت مطلق

این آیا در عالم هستی اتفاق فیزیکی دارد یا فقط یک حس است ؟ ....... من نمی دانم

اما آنچه که به باور ما ایرانیان برمی گردد اینست که گویا درهمین آن ، بیشتر و شایدم تمام موجودات درکهکشان ها آگاه یا ناآگاه به یک نقطه و یک لحظه فکر می کنن به لحظه تحویل و نقطه شروع ، همگان ذهن و روان خود را در این لحظه متمرکز می کنند واین شاید مهمترین نکته تحویل سال است

حال اگر درین لحظه آرزوهای پراکنده را هم متمرکز کرده و به یک آرزو تبدیل کنیم انرژی بیکرانی را روانه انجام دادن آن آرزو کرده ایم ، میلیونها انسان در یک لحظه انرژی خود را مامور به سامان رساندن یک خواست می کنند دقیقن مثل عبور نور از کانون عدسی روی یک چیز ....................   فقط به اندازه یک پلک زدن !

پ ن

من به جای کلمه دعا کلمه آرزو رو بکار می برم چون فارسیه اما به نظر میاد آرزو اون بار معنوی لازم رو نداره شایدبیشتر به خاطر اینه که توی ذهن ما همیشه کلمه دعا تقدس داشته درحالیکه آرزو هم می تونست این بار معنارو به خود بگیره به شرطی که از اول بکار گرفته می شد....... به هرحال !

نکته دوم درباره روحیه خرافاتی برخی ازماهاست ، همه می دونیم که در ایران باستان ستاره شناسانی بودن که با رصد آسمون و ستارها آینده رو پیش گویی می کردن این حقیقت که توی شاهنامه هم کاملن مشهوده یه علم بوده و منطبق براصول ریاضی اما ............... درکنار این علم که امروزه اثرچندانی ازش نمونده یه حس خرافه گرایی اساسی وجود داره که جای اصل رو گرفته و متاسفانه بیشتر هم دامنگیر خانم هاست

اون دوتای بالا رو گفتم تا بگم باور معنوی که با احساسات پاک انسانی عجین هست دقیقن علمی و ریاضیه اما اصلن خشکی ریاضی رو نداره که هیچ صددرصدهم از جنس آسمانی ، اهورایی و دلنشینه ، مردمان امروز بیش از هر چیزی تو زندگی به معنویت نیاز دارن که عشق تنها سایه ای از اونه

 پ ن

من به جای کلمه دعا کلمه آرزو رو بکار می برم چون فارسیه اما به نظر میاد آرزو اون بار معنوی لازم رو نداره شایدبیشتر به خاطر اینه که توی ذهن ما همیشه کلمه دعا تقدس داشته درحالیکه آرزو هم می تونست این بار معنارو به خود بگیره ....... به هرحال !

نکته دوم درباره روحیه خرافاتی برخی ازماهاست ، همه می دونیم که در ایران باستان ستاره شناسانی بودن که با رصد آسمون و ستارها آینده رو پیش گویی می کردن این حقیقت که توی شاهنامه هم کاملن مشهوده یه علم بوده و منطبق براصول ریاضی اما ............... درکنار این علم که امروزه اثرچندانی ازش نمونده یه حس خرافه گرایی اساسی وجود داره که جای اصل رو گرفته و متاسفانه بیشتر هم دامنگیر خانم هاست

اون دوتای بالا رو گفتم تا بگم باور معنوی که با احساسات پاک انسانی عجین هست دقیقن علمی و ریاضیه اما اصلن خشکی ریاضی رو نداره که هیچ صددرصدهم از جنس آسمانی ، اهورایی و دلنشینه ، مردمان امروز بیش از هر چیزی تو زندگی به معنویت نیاز دارن که عشق تنها سایه ای از اونه